இப்படித்தான்
ஆகுமென்று
யூகித்தது சரி
இப்படித்தான்
போகவேண்டும்
என்று
முடிவெடுத்ததும் சரி
இப்படியே
புறப்பட்டு வந்ததும் கூட
சரிதான்
ஆனால் இப்படியே
ஆனபிறகுதான்
எப்படிப் போவதென்று
யோசிக்க வேண்டியிருக்கிறது
யோசித்து முடித்து
இனி யோசிக்க
என்ன இருக்கிறது என
வேலையில் இறங்கும் போது
மீண்டும் வந்து
தொலைக்கிறது
தினந்தோறும்
ஏதாவதொரு
அணியிடம் சிக்கிவிடுகிறது
ஒரு காலில் இருந்து
மறுகால் தள்ளி
மறுகாலில் இருந்து
உந்தப்பட்டு
உருண்டு திரிகிறது
தவறுதலான அணுகலில் ‘
இருந்து
தப்பித்து ஓடினாலும்
யாரேனும்
கைப்பற்றி விடுகின்றனர்.
மறுபடியும் மறுபடியுமாக
இப்படித்தான்
தினமும்
என்றாவது ஒருநாள்
எனக்கே எனக்கென்று
கிடைக்குமா
என் பொழுது
இப்படித்தான்
தளும்பிக்கொண்டு இருக்கும்
நிசியின் நிசப்தத்தில்
கசிந்து கொண்டிருக்கிறது மனது..
இருளின் ரகசிய வெளிச்சத்தில்
பக்கத்திலேயே வந்து நிற்கிறது
விடியலில் காத்திருக்கும்
பழகிப்போன சுமைகள்..
சாரலில் நனைந்தாலும்
சாலையில் இறங்கி நடக்க முடியாமல் தவிக்கும்
மழைக்கு ஒதுங்கியவனாய் நான்...
கடிகார முட்களை
பிடித்துக்கொண்டு
படுக்கையில் ஓடி
புரண்டு கொண்டிருக்கும்
வரிகளுக்கு தெரியுமா
இந்த தடுமாற்றம்..
அதிகாலை பனியில்
அறைக்குள் ஊடுருவும்
கூர்க்கா விசிலோடு
போர்வைக்குள் புதைந்தே போய் விட்டது
பாழாய் போன
இந்த கவிதை.
